Shelter [or My First Memory [2022]
A ROOM INSTALLATION [MIXED MEDIA, SOUND, AND A photography series
Ramat Gan, Israel / Brighton, UK
Sound – The artist’s mother sings the song “Don’t Cry, My Child”, originally by Miki Gabrielov, Lyrics: Efraim Buchuk, Music: Rıfat Şallıel
Click here for the film installation & soundtrack
A few months after I was born in South London, my parents decided to immigrate back to Israel.
“England was neither the place I felt belonged nor safe...” said my mum.
It is night.
I am three years old.
Alarm sounding.
I get up and sleepily walk to the living room.
My parents grab my little sister.
We rush down the staircase.
We step into the building’s bomb shelter.
Our neighbours are already in a circle, gathered around a transistor radio.
It is October 1973.
I think that from this point on, home, for me, has never really felt like a safe place. It was the shelter with its solid cool damp bare concrete walls which I leaned into.
And the communion of strangers sitting silently in a circle in the dark.
מקלט [או הזיכרון הראשון שלי]
רמת גן, ישראל/ ברייטון, בריטניה [2022]
מייצב חדר [מדיה מעורבת, סאונד וסדרת צילומים]
סאונד – אם האמן שרה את השיר "אל תבכה ילד" בביצוע מקורי של מיקי גבריאלוב, מילים, : אפרים בוצ'וק לחן: ריפאט שאנליאל
כמה חודשים אחרי הולדתי בדרום לונדון, החליטו הוריי לחזור לישראל. "באנגליה לא הרגשתי שייכת או בטוחה..." אמרה אמי.
זה היה בלילה.
אני בן שלוש.
יש אזעקה.
אני קם והולך ישנוני לסלון.
ההורים שלי תופסים את אחותי הקטנה.
אנחנו רצים במדרגות.
אנחנו נכנסים למקלט.
השכנים שלנו כבר יושבים במעגל סביב הטרנזיסטור.
התאריך הוא אוקטובר 1973.
אני חושב שמאותו רגע והלאה לא תפסתי את הבית כמקום בטוח באמת. העדפתי את המקלט עם קירות הבטון החשופים הלחים הקרירים והמוצקים שלו.
ואת הישיבה המשותפת במעגל עם זרים דוממים בחשכה
ملجأ (أو ذاكرتي الأولى)
رمات غان، إسرائيل، برايتون، إنجلترا (2022)
عمل تركيبي لغرفة (وسائل مختلطة، صوت وسلسلة صور)
صوت – والدة الفنّان تغني أغنية "لا تبكي أيها الطفل" حسب النسخة الأصلية لميكي غبرئئلوف، كلمات: افرايم بوتشوك، تلحين: ريفاط شانليئيل
بعد ولادتي جنوب لندن بأشهر معدودة قرر والدايّ الهجرة عودة إلى إسرائيل.
"لا أشعر بالانتماء أو الأمان في إنجلترا"، قالت أمي.
ليلًا.
عمري ثلاث سنوات.
سماع صفارة الإنذار.
أفقت، ما أزال نعسًا، ذهبت إلى الصالون. والدايّ يحملان أختي الصغيرة.
نسرع بنزول الدرجات.
ندخل ملجأ العمارة. جيراننا هناك، يتجمعون بحلقة حول المذياع.
الزمن، تشرين الأول، 1973.
أعتقد أنه منذ تلك اللحظة، لم يعد البيت يشكّل مكانًا آمنًا بالنسبة لي. ملاذي كان في الملجأ، مع جدران الاسمنت القويّة، الباردة، الرطبة والعارية.
ومجموعة الغرباء الجالسين بشكل دائري، بهدوء، في العتمة.